Doorgaan naar hoofdcontent

Mijn bevaling - deel 4 - D-day

(het duurde een beetje lang voor ik dit verhaal af maakte en publiceerde)

Het is bijna 2 uur 's nachts, ik ben nog amper een half uur geslapen. Onze 12 uurtjes oude zoon is misselijk van de bevalling en kan hier het best mee dealen als hij bij mama ligt. Tsja, wat moet, dat moet. Mijn slaap is nu even niet topprioriteit, dat komt wel weer als hij zich wat beter voelt. Het geeft mij mooi de tijd om jullie te vertellen hoe de bevalling na alle zorgvuldige planning is verlopen.
Strippen
Al sinds 31 weken zwangerschap rommelde het in mijn buik. Dan ben je eerst nog een paar weken bezig de boel te sussen. Maar vanaf week 37 ging ik wat minder rustig aan doen. Resultaat was dat ik een flink aantal keer een uur a anderhalf uur weetjes had (ze werden wel iedere keer wat sterker) en iedere keer, net als ik dacht "laat ik voor de zekerheid toch de verloskundige maar bellen" stopte het. Afgelopen woensdag, ik was toen 39 weken en 4 dagen, besloot ik toch maar te bellen. Mirjam kwam bij mij thuis en ging eens controleren of er al wat was gebeurd. Nou er was na 8 weken oefenweeen wel een hele centimeter ontsluiting. Dat viel wel even tegen. Maar 1 centimeter is wel genoeg om te strippen en ja, ze was er nou toch. Mij leek het een prima plan. Enige nadeel wat kan komen van strippen is dat het gaat rommelen zonder resultaat. Aangezien het dat toch al deed hield dat me niet tegen. Toen ze ging strippen schoot het ineens naar 3 centimeter ontsluiting! En wat wel even bijzonder was, onze kleine mam had zijn handje bij zijn hoofd liggen en wilde die lieve verloskundige die bij hem op bezoek kwam wel even de hand schudden. Na het strippen was het afwachten.
Dus we wachtten..... en wachtten...... en wachtten. Ik ging maar vroeg naar bed voor het geval het door zou zetten.  Helaas werd ik de volgende ochtend heerlijk uitgerust wakker. Wel verloor ik donderdag en vrijdag delen van de slijmprop, maar dat zegt niet heel erg veel over wanneer je gaat bevallen.
Vrijdag
Op vrijdag belde Mirjam weer om te vragen hoe het was en om het verdere plan te bespreken. Eigenlijk wilde ze me die dag weer komen strippen, maar ze had net telefoon van het ziekenhuis in Ede gehad dat ze vol zaten. Als ik die dag zou bevallen, zouden we naar Arnhem moeten uitwijken. Iets wat met mijn voorgeschiedenis niet ideaal was. Helaas was voor de  zaterdag al iemand ingepland om te strippen en twee op één dag doen ze niet, logisch.  Dus het zou maandag worden. Prima.  Maar tegen Pieter zei ik al dat ik toch het idee had dat we maandag niet eens zouden gaan halen.
Vrijdag avond had ik weer weeën. Deze werden toch echt wel wat serieuzer. Ik merkte dat ze me in mezelf trokken.  Maar na 1,5 uur stopte het weer. Dat was wel even frustrerend, zeker omdat ik inmiddels al van 3 mensen die na mij waren uitgerekend had gehoord dat zij waren bevallen. Ik ging maar weer lekker slapen in de hoop dat het 's nachts zou doorzetten.
Zaterdag, de uitgerekende datum
Weer teleurstelling, om 7.15 uur werd ik wakker, weer niet bevallen. Ik whatts appte wat met een vriendin. Al snel stuurde ik dat ik toch wel weer wat kramp had. De krampen werden vrij snel sterker, tot ik ze soms echt weg moest gaan zuchten.  En WEER net toen ik rond 9 uur wilde bellen nam het af. Ik dacht ik bel toch maar, kan ik in ieder geval mijn frustratie even bespreken. Ik kreeg Gerjanne aan de lijn, die ging eerst nog even een ander bezoek doen en zou daarna naar mij toe komen. In de tussentijd besloot ik maar weer eens lekker te gaan douchen. Onder de douche kwamen de weeën met goede kracht terug. En met goede regelmaat. Toen wist ik eigenlijk wel zeker dat ik voor het donker werd op de langste dag van het jaar, mijn zoon zou hebben. Mijn moeder had ik voor het douchen al ingelicht en die was maar vast gaan rijden.  We hadden afzonderlijk van elkaar bedacht dat als zij op Libby zou komen passen, het mij misschien de rust zou geven om de boel door te laten zetten. Rond 10 uur stond Gerjanne bij ons voor de deur. Ik vertelde dat ik inmiddels toch wel zeker was dat het ging gebeuren. Na onderzoek bleek ik 4-5 centimeter ontsluiting te hebben en de glijbaan voor de kleine lag helemaal klaar. We besloten dat Gerjanne nog één huisbezoek ging doen en ik in de tussentijd kon wachten op mijn moeder, nog even kon knuffelen met Libby en dat we daarna naar het ziekenhuis zouden gaan (inmiddels hadden ze in Ede weer plek gelukkig). Zo gezegd, zo gedaan. Even voor half twaalf waren we in de Gelderse Vallei en kregen we kamer 7 toegewezen. Daar hebben we tussen de weeën door even wat spullen  uitgepakt en daarna ben ik weer lekker onder de douche gegaan. Dat douchen is toch wel echt mijn ding tijdens een bevalling, bij voorkeur in het semi-donker.  Lekker concentreren op het warme water wat over je lichaam stroomt. De weeën werden sterker maar waren nog prima op te vangen. Rond twaalf uur werd vast een infuus geprikt voor de medicijnen die ik zou krijgen voor het samentrekken van de baarmoeder nadat de baby was geboren (dit in verband met de vorige bevalling). Gerjanne ging even wat eten nu dat nog mogelijk was. Toen heb ik een tijdje in een grote loungestoel gezeten waar ik met behulp van Pieters coachen (wat hij trouwens echt geweldig heeft gedaan!!!) de weeën goed kon opvangen.

Gebroken vliezen
Om 12.40 uur voelde ik een knap in mijn buik "volgens mij waren dat mijn vliezen" zei ik tegen Pieter. Nog een knap, gevolgd door een stroom mooi helder vruchtwater. Ik vroeg aan Pieter of hij even tegen Gerjanne wilde gaan zeggen dat de vliezen waren gebroken. Hij moest wel snel weer terug komen want de weeën werden heel snel veel pijnlijker. Tot dusver had ik het wel onder controle, maar nu raakte ik even in paniek door de plotselinge toename in intensiteit. Ik ging verkeerd ademen waardoor mijn handen gingen tintelen en mijn vingers helemaal verkrampten. Dat ik mijn vingers niet eens meer onder controle had hielp niet erg in de situatie. Gerjanne stuurde me terug naar de douche om even de situatie te veranderen. Een goede beslissing want daar kon ik inderdaad weer even terug in mijn concentratie. Onder mijn eigen muzikale begeleiding kon ik weer wat heftige weeën de baas. Maar ook daar ging het na een tijdje niet meer. Pieter deed nog zo zijn best "probeer te ontspannen lieverd", iets wat eerder wel steeds hielp, maar nu snauwde ik terug dat dat echt niet meer lukte. Ik wilde slapen, ik was zo ontzettend moe! Ik kon gewoon echt niet meer, ik wilde naar bed. Slapen kon niet, maar naar bed kon ik wel. Dus dat deden we. Toen ik op stond van de douchekruk kreeg ik een wee die zo zwaar drukte dat ik mee wilde persen, gelukkig was Gerjannes reactie dat ik best een beetje mee mocht geven. Eenmaal in bed kon ik tussen de weeën door wat beter ontspannen om bij te komen. De persdrang tijdens de weeën nam toe en Gerjanne liet me (na nog een kleine poging tot verzet van mij, maar het was gewoon verstandig) nog even katheteriseren. Snel daarna kwamen de 'reflectoire persweeën' waar ik wel over gehoord had maar nooit had ervaren. Toen ging er bij mij een knop om. Ik mocht gaan persen. Nou ja mocht, echt keus had ik niet want mijn lichaam nam het echt helemaal over.  Die baby moest een zou er uit, het einde was in zicht. Wat een kracht blijk je dan ineens toch nog te hebben zeg. En ja hoor in no time stond het hoofdje, wat niet bepaald prettig is, maar daar kon ik beter mee om gaan dan de pijn van de laatste ontsluitingsweeën. Toen ik bij de volgende wee voelde dat het hoofdje naar buiten kwam was ik niet meer te stoppen. Ik wilde hem vasthouden en snel. Dus heb ik het persen doorgezet tot ik die ontzettend grote opluchting voelde die ik me nog van de vorige keer kon herinneren. Dat moment dat je kind je lichaam verlaat en de druk die zich uren lang heeft opgebouwd in één klap weg valt is echt onbeschrijfelijk. Als je dan ook nog een tel later dat babytje hoort huilen en door je man op je borst gelegd krijgt ben je die verschrikkelijke pijn al zo goed als vergeten. Slechts 7 minuten zat er tussen de eerste goede perswee en de geboorte van onze zoon. Dat kort maar krachtige past wel bij mij.

Het nageboortetijdperk
Maar ja, wij weten als geen ander, de geboorte van de baby is niet het einde van de bevalling. Nog even een spannend moment. Hoewel ik er eigenlijk wel vanuit ging dat de placenta nu gewoon zou komen. Zoals afgesproken kreeg ik een shot die zou helpen mijn baarmoeder goed samen te laten trekken zodat de placenta los zou komen en het bloedverlies beperkt zou worden. Of het echt nodig was weet je nooit natuurlijk,  maar in mijn geval liever geen risico's. Al met al kwamen we bij het gewenste resultaat; na 10 minuten kon ik het orgaan wat mijn zoon had helpen groeien een zetje mijn lijf uit geven. Het bloedverlies kwam uit op een schamele 250 ml. Dat was het, het zat erop, op naar een nieuw hoofdstuk.

Een geweldige ervaring
Bevallen is altijd heftig. Het is altijd zwaar. Maar wat ben ik ongelooflijk blij met deze ervaring. Ik sta versteld van de kracht die ik blijkbaar in mijn lijf heb. Zo vaak heb ik de vraag gekregen of ik na de vorige bevalling niet liever een keizersnede zou ondergaan dit keer. Nou, dit had ik voor geen goud willen missen! Dankzij de fantastische steun van Pieter en de verloskundigen van De Bakermat kon mijn lichaam gewoon doen waar het voor is gemaakt. Ik ben jullie daar echt ontzettend dankbaar voor!!! Door jullie vertrouwen in mij had ik vertrouwen in mezelf en heb ik helemaal op eigen kracht, zonder medicijnen of pijnstillers,  mijn zoon op de wereld gezet.

Reacties

  1. Altijd bijzonder zo'n bevallingsverhaal, hier ook twee keer thuis bevallen zonder medische ingrepen. Zou het bij een volgende weer zo doen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat fijn om je verhaal te lezen!
    Dikke proficiat!!!
    Hoe heet jullie nieuwgeborene overigens?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Prachtig! En wat super dat het zoveel beter ging dan de vorige bevalling.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Inenten – waarom wel (of waarom niet)?

Iedere ouder wordt er al snel mee geconfronteerd. Ga je vaccineren? In de meeste gevallen doen mensen dat gewoon zonder erbij na te denken. Ja iedereen doet het dus waarom niet. Maar net als alle opvoedkundige kwesties is het wel verstandig hier even bij stil te staan en zeker te weten dat je achter je eigen keuze staan. Maar het is nog niet makkelijk om echte objectieve informatie te vinden. Ik wilde jullie dat geven, maar bij het inlezen merkte ik al snel dat dit echt ontzettend moeilijk, bijna onmogelijk, is. In 1957 werd in Nederland het rijksvaccinatieprogramma (RVP) ingevoerd. De vaccinaties in dit programma bieden bescherming tegen 12 kinderziektes, namelijk: Baarmoederhalskanker : Hiertegen krijgen meisjes sinds 2010 als zij 13 jaar worden een uitnodiging voor een inenting tegen het humaan papillomavirus (HPV) wat een voor een groot deel de veroorzaker is van baarmoederhalskanker. Bof : een ziekte van de speekselklieren die in 0.4-1% van de gevallen kan lei

Borstvoeding – de wondere wereld van een tandemende moeder

Toen ik na mijn blog over vaccineren op facebook verzuchtte dat ik de volgende keer een luchtiger onderwerp zou kiezen, maar nog niet precies wist wat, vroeg een aantal mensen me of ik niet eens wat leuks over tandemvoeden kon schrijven. Tandemvoeden is de populaire term voor het tegelijkertijd borstvoeding geven aan twee kinderen van verschillende leeftijd. U vraagt, wij draaien. Er werd specifiek gevraagd om een positief stuk omdat het niet een heel gebruikelijk iets is en er daarom vaak met scheve ogen naar wordt gekeken. Ik tandem zelf nu ruim 5 maanden en zal jullie meenemen in mijn routine en belevingen als tandemvoedende moeder. Waarom? Toen wij besloten onze kinderen borstvoeding te geven (ja ik doe het voeden, maar de beslissing namen we samen en zonder Pieter was het niet gelukt, meer daarover lees je HIER ) namen we ook direct het besluit dat we hier in principe mee door zouden gaan tot onze dochter daar zelf mee zou stoppen. Langvoeden (d.w.z. langer dan 6 maand

Wat aten wij - Couscous pannekoeken

Naar mijn idee kan ik redelijk koken (ik krijg in ieder geval weinig klachten). Maar iets waar ik echt heel erg slecht in ben is hoeveelheden inschatten. Daardoor wil het nog wel eens gebeuren dat er wat over blijft. Zo aten wij laatst couscous, maar ondanks dat dat er bij ons alle drie goed in gaat, bleef er een goede hoeveelheid over. Invriezen vind ik niet zo geslaagd want daar wordt het papperig van. Weggooien vond ik al helemaal geen optie. Toen heb ik wat inspiratie gezocht op internet en daar mijn eigen ding van gemaakt. Het resultaat was een stapeltje overheerlijke pannenkoeken die ervoor zorgde dat mijn dochter 3 dagen later nog vroeg om "koekie koekie". Hieronder het recept, fotowaardig was het niet echt. Ingredienten: 200 gram gare couscous 100 gram bloem 100 gram volkoren roggemeel 2 eieren 200 ml melk Olie om in te bakken Wij hebben couscous van de molen in Wageningen. Die is heerlijk vol van smaak en wordt niet snel papperig, papperige couscous is iets